ชีวิตของตัวประกอบที่ตายไปแล้ว (yaoi)

ชีวิตของตัวประกอบที่ตายไปแล้ว

นั่งกินก๋วยเตี๋ยวแสนแพงอ่านนิยายชิวๆอยู่ในห้างดีๆ 

ดันมีเด็กเวรที่ไหนไม่รู้มากราดยิงไปทั่วห้าง!!! เดากันออกใช่มั้ยล่ะ…ว่ามันเกิดอะไรขึ้น 

ใช่แล้ว!!! ผมดันตายแค่เพราะวิ่งหนีแล้วสะดุดขาตัวเองล้ม แต่ในปากยังเคี้ยวลูกชิ้นเอ็นเนื้อแสนอร่อยอยู่ 

ทำให้ตอนล้ม ลูกชิ้นแม่งวิ่งเข้าคอ!!! ติดคอตายง่ายๆแค่นั้นเลย 

ถูกยิงตายไม่เท่าไหร่หรอก อย่างน้อยๆก็เป็นผู้เคราะห์ร้าย โดนลูกหลงตาย 

แต่ตายเพราะลูกชิ้นติดคอมันก็ยังไงๆอยู่ เอาชัดๆหน่อย มันก็น่าอายนั้นแหละ

คิดสภาพตอนคนมามุงดูศพนั้นสิ…ฮือออ หมดกัน

แต่คร่ำครวญไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี เพราะยังไงก็ตายจากโลกเดิมไปแล้ว

ใช่แล้วครับ…ผมตายจากโลกเดิมไปแล้ว 

แต่ไม่รู้เส้นสนกลใด หรืออคติในใจที่เคยแอบด่านิยายเรื่องนี้ก็ไม่รู้

ทำให้ผมเข้ามาเกิดใหม่เป็นตัวประกอบในเรื่องนี้!!!

แถมยังเป็นละครที่ผมเคยมองว่าโง่เง่าขั้นสุด แอบด่าในใจเป็นพันๆครั้ง ถึงความโง่ในรักจนตายแบบนี้ไง!!!

เสียสละตัวเองช่วยนางเอกจนตัวตาย เพื่อให้พระเอกนางเอกได้ครองรักกัน!!!

โง่มั้ยล่ะ? ลุ้นมาทั้งเรื่อง พระเอกจะเป็นเสือไบควบสองก็ได้ แต่นี่ไม่!!!

นักเขียนใจร้ายมากที่ให้ตัวประกอบคนนี้ตาย ทั้งที่แสนดีมาทั้งเรื่อง 

ทำให้ผมสาปส่งในใจทั้งนักเขียน และตัวประกอบเรื่องนี้ แต่ไม่เคยคอมเมนท์ด่านะ

กลัวนักเขียนเสียกำลังใจแล้วจะเลิกเขียน ผมเลยได้แต่ด่าในใจเงียบๆ

แต่จะอยู่ในร่างไหนก็ช่างเถอะ ขอแค่มีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว 

แถมยังมีมิติส่วนตัวมาด้วย อาจจะเพราะตายในห้าง ทำให้มิติส่วนตัวที่ว่าก็คือห้างทั้งห้างนั้นแหละ!!!

ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว…นิ้วทองคำก็นิ้วทองคำเถอะ ผมก็มีเหมือนกัน 5555

แต่เอ๊ะ!!! นิยายเรื่องนี้เป็นแนวฝึกตนเป็นเทพเซียนนี่หว่า… 

มีอาหารมากมายในมิตินี้ แต่คนที่นี่ฝึกตนเป็นเซียน ไม่ต้องกินอาหาร?

แถมยังมีสมุนไพรและยาในคลินิกมากมายในห้าง แต่คนที่นี่ต้องการแค่ยาและสมุนไพรที่มีพลังวิญญาณ?

แล้วอย่างนี้นิ้วทองคำผมจะมีประโยชน์อะไรล่ะ มีทำไม? มีเพื่ออะไรรรร?

แถมตอนตื่นมาก็เป็นตอนที่ตัวประกอบนี้ตายในแม่น้ำโกลาหลไปแล้วด้วย 

ทำให้ติดอยู่บนเกาะที่ไหนสักเกาะ ที่ไม่มีคนอยู่เลย!!! อย่างนี้จะทำยังไงดีละเนี่ย…

เสียใจทันมั้ยที่บอกว่าขอแค่ยังไม่ตายก็ดีที่สุดแล้วเนี่ย ควรให้ผมมาเกิดตอนต้นเรื่อง กลางเรื่อง 

หรือตอนไหนก็ได้ที่ยังอยู่ในโลกภายนอกอ่ะ ไม่ใช่โดดเดี่ยวเดียวดายบนเกาะอย่างนี้ป่ะ

ไม่งั้นจะให้มาเกิดทำไมกัน เป็นตัวประกอบก็ใช้ชีวิตไม่ง่ายแล้วป่ะ…

ยังให้มาเป็นตัวประกอบที่ตายไปแล้วอย่างนี้อีก แล้วผมจะทำอะไรได้กัน…

ตุ้บบบบ…

สงสัยพระเจ้าจะได้ยินคำบ่นของผม ถึงได้ทำให้ผมสะดุดล้มแล้วทับภูตโสมตัวน้อยที่จำศีลอยู่

มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ใช่ว่าภูตโสมตัวนี้เอาแต่ร้องไห้ ประณามผมไม่หยุด

ผมเลยเอาขนมยัดปากซะเลย จะได้หุบปากซะที…

ทำให้หลังจากนั้นภูตตัวนี้ก็เดินตามหลังผมต้อยๆ แถมยังพูดไม่หยุดจนกว่าจะมีอะไรให้กิน

ทุกวันนี้ผมฟังจนหูจะแฉะอยู่แล้ว ไม่น่าเลย… ไม่น่าบ่นเลย อยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้วเชียว…

อาจเพราะส่งตัวนี้มา แต่ผมก็ยังบ่นไม่หยุด อาจจะบ่นมากกว่าเดิม เพราะลำคาญหู!!!

ทำให้พระเจ้าส่งมาอีกตัว? ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ตัว…แต่เป็นคน ส่งคนมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคน

แต่ทำไมส่งมาแบบสะบักสะบอมจังเลยอ่ะ…สภาพคนก็ไม่ใช่ ศพก็ไม่เชิง

แน่ใจนะว่ายังมีชีวิตอยู่อ่ะ หรือโลกนี้จะมีซอมบี้ด้วยว่ะ…

แต่ไม่เป็นไร ช่วยชีวิตก่อนดีกว่า อย่างน้อยๆผมก็จะไม่ใช่มนุษย์คนเดียวบนเกาะนี้แล้ว?

คนที่ช่วยมาไม่ตายก็ดีอยู่หรอก…แต่เขาเป็นใบ้รึเปล่าก็ไม่รู้ 

เย็นชามาก ไม่พูดไม่จาทำหน้าบึ้งตึง ดึงหน้าทำไมกัน? ใครติดหนี้เขาเหรอ?

เฮ้อ…ชีวิตตัวประกอบที่ตายไปแล้วเนี่ยไม่ง่ายเลย ด้านภูตโสมก็พูดไม่หยุด ด้านคนก็ไม่พูดเลย!!!

เหลือจะเชื่อออ!!! ชีวิตไม่มีความพอดีเลยสักนิด!!!

มีสองภาค

ภาค 1.ดินแดนแห่งความโกลาหล

ภาค 2.ป่วนแดนเซียน

ชิน/ลี่ชิน ลูกหลานตระกูลคนจีนที่อยู่ในไทยมานานนม 

แต่อยู่ดีๆดันเข้ามาอยู่ในนิยายจีนแนวเทพเซียนซะงั้น เรื่องราววุ่นวายจึงตามมาเป็นพรวน 

ไม่ใช่เพราะปรับตัวไม่ได้นะ แต่เพราะไม่เข้าใจว่าฝึกตนต้องทำยังไงนะสิ!!!

จุดไหนเป็นจุดไหนในร่างกายละเนี่ย…แถมการเหาะเหินเดินอากาศอีก!!!

มันจะฉีกทุกกฎฟิสิกไปมั้งงง!!! ทำใจลืมกฎฟิสิกไม่ได้จริงๆเว้ยยย…

ภูตโสมน้อย บำเพ็ญเซียนที่นี่มาพันปี อยู่ดีๆได้ใช้ชีวิตที่มีแต่ความอร่อยเฉย…มันดีจัง

ห่าวอี้ /ห่าวอี้ตี้จวิน (?) ….